San Pedro Cactus

Om met het belangrijkste te beginnen: de San Pedro cactus (Echinopsis pachanoi) wordt in diens thuislanden gebruikt om tijdens ceremonies in 'hogere sferen' te komen. Gebruikers denken dat ze in contact komen met hun goden of voorouders. Deze cactussoort is inheems in het Andesgebergte, waar hij het liefst groeit op een hoogte van 2,000 tot 3,000 meter. In andere delen van de wereld wordt hij geteeld, mede omdat hij het leuk doet in je vensterbank.

De San Pedro Cactus is normaal 3 tot 6 meter hoog en heeft meerdere aftakkingen. De recordhouder bereikte een hoogte van meer dan 12 meter. Deze cactus bloeit met grote witte bloemen die zich 's nachts openen. Uiteindelijk ontstaan donkergroene, ovaalvormige vruchten.

Het eerste deel van de wetenschappelijke naam, Echinopsis, is een combinatewoord uit het oud-Grieks: ekhinos (ἐχῖνος) is 'egel' en opsis (ὄψις) is 'lijkend op'. Samen is dat dus 'lijkend op een egel'. Het tweede deel, pachanoi, eert de Ecuadoraanse professor Abelardo Pachano (1885-1958), die in 1918 hielp bij een expeditie door de Andes van de Amerikaanse botanist Joseph Nelson Rose (1862-1928).

De San Pedro cactus produceert een bijna verbijsterend aantal alkaloïden om zich tegen vraatschade te verdedigen. De meest bekende daarvan is mescaline (0.21 tot 1.80 procent) en dat staat bekend om diens hallucinerende werking. Het is vergelijkbaar met LSD en psilocybine (uit het ook in ons land voorkomende puntig kaalkopje ofwel paddo).

Mescaline is al sinds mensenheugenis in gebruik tijdens religieuze ceremoniën bij Indianen in Zuid-Amerika. Een broertje, de Peyote cactus (Lophophora williamsii), groeit in Mexico en wordt voor dezelfde doeleinden ingezet. Enkele andere verwante soorten produceren ook mescaline in wisselende hoeveelheden.

Goed, we zullen hier niet al te veel uitweiden over het 'recreatieve gebruik' zoals de psychonauten, zoals ze zichzelf liefkozen noemen propageren. Het zijn natuurlijk gewoon drugsgebruikers, al zullen ze dat altijd blijven ontkennen.

Van mescaline wordt gedacht dat het een mogelijke werking heeft bij de behandeling van alcoholisme en depressie. Omdat mescaline een beetje uit het zicht is geraakt, wordt er weinig onderzoek naar verricht. De Zeitgeist is veranderd. Verslaving en afhankelijkheid lijken nauwelijks voor te komen en vergiftigingsverschijnselen (want dat gebeurt er eigenlijk in je hersenen) lijken in de meeste gevallen mild te zijn. Toch raken gebruikers soms met hartritmestoornissen of hartaanvallen in het ziekenhuis[1][2].


[1] Carstairs, Cantrell: Peyote and mescaline exposures: a 12-year review of a statewide poison center database in Clinical Toxicology – 2010
[2] Altura et al: Stroke: A Real Danger of the Therapeutic Use of Psychedelic Drugs and the Role of Magnesium Depletion in EC Pharmacology and Toxicology Special Issue - 2018