Weegbreeslangenkruid

Weegbreeslangenkruid (Echium plantagineum) wordt in Engelstalige landen als viper's-bugloss in de boeken genoteerd. Met een bijnaam als 'Patterson's curse' (Patterson's vloek') weet je al dat deze plant foute boel is, maar daarover later meer.

Weegbreeslangenkruid is inheems in westelijk en zuidelijk Europa, Noord-Afrika en Oekraïne. In Nederland bereikt deze soort zijn meest noordelijke groeiplaatsen. Het is meestal een eenjarige robuuste rechtopstaande plant. Hij kan een hoogte bereiken van zo'n 60 centimeter, maar is meestal een stuk bescheidener qua grootte. Door zijn ruwe, harige tot 14 centimeter lange bladeren lijkt hij veel op zijn familielid, het slangenkruid (Echium vulgare).

Deze soort bloeit van mei tot augustus. De aantrekkelijke blauwpaarse bloemen zijn tot twee centimeter groot en steken (meestal) alle meeldraden buiten de bloem uit. De bloem is aan de buitenzijde plaatselijk behaard, vooral op de randen en nerven. De rozetbladeren van het weegbreeslangenkruid zijn ovaal tot zwak ruitvormig en de zijnerven zijn daar goed zichtbaar. In de bloeitijd zijn de rozetbladeren vaak al verdord of afgevallen.

Het eerste deel van de wetenschappelijke naam, Echium, is afgeleid van het Oud-Griekse woord ékhis (ἔχις), wat 'adder' betekent. Men dacht dat de zaadjes leken op de kop van die slang. Het tweede deel, plantagineum, is afgeleid van het Latijnse plantāgō ('weegbree') en het probeert hier aan te geven dat de bladeren lijken op die van de weegbree. Het Enelstalige bugloss is een onbekend woord in die taal en de vraag is dus waar dat woord vandaan komt. Het antwoord is: uit het Oud-Grieks, want boûs (βοῦς) betekent 'os' en glôssa (γλῶσσα) is 'tong'. Samen is dat 'ossentong' en het beschrijft de vorm van het blad.

Vanwege de hoge concentratie pyrrolizidine-alkaloïden is weegbreeslangenkruid giftig voor grazend vee, vooral voor niet-herkauwers, zoals paarden. Het veroorzaakt gewichtsverlies en in ernstige gevallen de dood als gevolg van leverschade. Weegbreeslangenkruid kan daardoor voor paarden dodelijk zijn. Het kant bovendien de uiers van melkkoeien en de huid van mensen behoorlijk irriteren.

Na de bosbranden in 2003 rondom de Australische hoofdstad Canberra vond er een grote bloei van weegbreeslangenkruid plaats op het verkoolde land. Veel daarop grazende paarden werden ernstig ziek en stierven. Omdat de alkaloïden ook in de nectar van weegbreeslangenkruid voorkomen, moet de honing die ervan wordt gemaakt, worden gemengd met andere honingsoorten om de gifstoffen zodanig te verdunnen dat het geschikt wordt voor menselijke consumptie.

Is dan werkelijk alles negatief aan deze plant? Nee, want het is een bron van een meervoudig (omega-3) onverzadigd vetzuur, het zogenaamde stearidonzuur. Betekent dat dat we deze plant binnenkort op de akkers van onze landbouwers kunnen aantreffen? Nee, want dat gezonde stearidonzuur kan ook probleemloos uit sojabonen of zoöplankton (zie hier) worden gewonnen.