De klimop bevat triterpenoïde saponinen en falcarinol, een polyyne. Die laatste is in staat om een allergische huidreactie op te wekken, maar er is ook wetenschappelijk aangetoond dat het borstkankercellen kan doden. Falcarinol is een natuurlijk werkende pesticide die ook wordt aangetroffen in wortelen en rode ginseng. Het beschermt de plant en wortel tegen vervelende schimmelinfecties. De intens bittere smaak zorgt er gewoonlijk wel voor dat je het wel uit je hoofd laat om aan de klimop te gaan knabbelen, maar mocht je toch zo onnozel zijn dan kun je last krijgen van de volgende symptomen: een delirium, gevolgd door bedwelming, stuiptrekkingen, hallucinaties, koorts en je rode bloedcellen worden aangetast. Bovendien krijg je ook nog eens last van een branderig gevoel in je keel en slokdarm als gevolg van de eerder genoemde allergische reacties.
Een oeroude Nederlandse naam voor de klimop is ‘eiloof’. Dat lijkt vreemd, maar die benaming komt wel erg dicht in de richting van de Engelse naam voor klimop, de ivy. Gaan we het woord ‘eiloof’ verder ontleden dan ontdekken we dat het eerste deel, ‘ei’, een verkorte vorm is van ‘eeuwig’. Samen betekent het dus ‘eeuwig loof’ ofwel ‘altijd groen’. En dat klopt natuurlijk.
In de volksgeneeskunst wordt de klimop ingezet als huismiddel tegen reumatiek en als zalfje tegen zaken als opgezwollen ledematen, pijnlijke gewrichten en brandwonden. Ook werd de plant gebruikt als middeltje tegen bronchitis, maar daar moet je, gezien de giftigheid maar behoorlijk voorzichtig mee zijn. Recent onderzoek heeft wel aangetoond dat de bladeren emetine bevatten. Dat is een stofje dat al langer in gebruik was als amoebendodend middel (een amoebe is een eencellig diertje) en andere interne parasieten.
