Aloë Vera

De Aloë vera (Aloe barbadensis) is een van oorsprong tropische vetplant, maar hij voelt zich ook uitstekend thuis in uw tuin of woonkamer. Hij behoort officieel tot de lelie-achtigen, maar echt mooi is hij natuurlijk niet. De vorm en uitstraling van de aloë doet meer denken aan de tijd dat dinosauriërs nog de wereld bevolkten: woest, onvriendelijk en afstotend. Veel van die aloë-planten zijn oorspronkelijk ooit als stekje in Nederland ingevoerd door vakantiegangers, die de Canarische Eilanden hadden bezocht en een souvenir voor in hun tuin wilden meenemen. Het eerste deel van zijn wetenschappelijke naam, Aloë, komt uit het Grieks en alsos betekent daar ‘bitter’ en dat is op zijn beurt vermoedelijk weer afgeleid van het Arabisch alloeh en het Hebreeuws allal. Beide woorden betekenen ‘bitter’. Het tweede deel, barbadensis, betekent zoiets als ‘afkomstig van Barbados’ en dat is een foute beschrijving omdat de plant zeker niet uit het Caribische gebied afkomstig is. Vera, tenslote, betekent ‘waar’ of ‘echt’.

De Aloë Vera staat, volgens de reclames, al eeuwenlang bekend om zijn helende en verzachtende werking. Tegenwoordig worden veel huidverzorgende producten ‘verrijkt’ met Aloe Vera. In de bladeren zit een soort slijm, een wat vervelend woord dat in de reclames dus steevast wordt opgepoetst tot ‘gel’. In die ‘gel’ zou al het goede van de aloë zitten. Maar eigenlijk zijn er nog nooit echt wetenschappelijke onderzoeken gedaan naar die werkzaamheid van aloë. Er zit lignine in de celwand van alle planten en dat maakt de aloë dus niet echt speciaal. Men vermoedt eigenlijk dat de doodgewone sacchariden (suikers) in de aloë wel eens de echte werkzame bestanddelen zouden kunnen zijn. In een reageerbuisje werken die soms wondhelend. Maar ja, da’s niet echt cool.

Tussen die ‘gel’ en de huid van de plant zit een gele bittersmakende latex-achtige stof. Die latex-achtige stof levert al snel huidirritatie op, maar werd in vroeger tijden als laxeermiddel gebruikt. De actieve bestanddelen daarvan kunnen echter leiden tot darmkrampen, diarree, roodgekleurde urine, ernstige darmbeschadigingen en dikkedarmkanker. Aloë wordt daarom tegenwoordig niet meer toegepast als laxeermiddel. Toch stoppen sommige producenten van gezondheidsmiddelen het sap van de aloë nog steeds in een capsule omdat het volgens hen ‘goed is voor de instandhouding van een gezonde spijsvertering’.

Als huidverzorgend middel is de aloë onschadelijk (omdat het mogelijk niet werkzaam is), maar slik het nooit in (omdat het soms giftig is). Opmerkelijk dat een ‘helende’ plant zoveel problemen kan opleveren.